CUKRZYCA

W leczeniu cukrzycy niezmiernie ważne jest zrozumienie tej choroby przez właściciela i ścisła współpraca z lekarzem prowadzącym pieska. Właściciel musi się nauczyć samodzielnie wykonywać wkłucia. Najlepiej, aby pierwszy raz wykonał je w obecności lekarza.


  Cukrzyca jest chorobą nieuleczalną. Nasze działania skupiają się na utrzymaniu odpowiedniego poziomu cukru we krwi i zapewnienie w miarę komfortowego życia naszym pupilom. W leczeniu cukrzycy najczęściej stosuje się insulinę.

Istnieje kilka rodzajów insuliny o różnym czasie działania. W praktyce najczęściej stosuję się insulinę lente o średnim czasie działania. Szczyt działania tej insuliny występuje najczęściej po 6-8 h. Niestety nie u każdego psa działanie jest takie same. W związku z tym zaleca się wykonanie krzywej cukrowej, która określa jaką powinno się zastosować dawkę insuliny i kiedy występuje szczyt działania. Niestety nie wszystkie lecznice wykonują to badanie. Można je zrobić w większych placówkach posiadających na miejscu laboratorium.

Jeśli szczyt działania insuliny przypada po 6-8 godzinach to insulinę stosuje się 1 raz dziennie. Jeśli szczyt jest poniżej 5 godziny od podania to należy podawać 2x dziennie lub zmienić insulinę. Dawkowanie ustala lekarz w zależności od wielkości zwierzęcia. W związku z tym, że insulinę dawkuje się na kg/mc, a przy cukrzycy następuje utrata masy ciała, co 2 tygodnie należy zwierzę dokładnie zważyć by zweryfikować dawkę insuliny.

Żywienie

Drugim bardzo ważnym zagadnieniem w kontroli cukrzycy jest żywienie. Pies powinien dostawać pokarm o stałej zawartości energetycznej. Zalecany jest pokarm zawierający bardzo wysokiej jakości białko i łatwo strawne węglowodany. Można stosować również gotowe karmy dla psów z cukrzycą, które maja jednak wady (są drogie i niezbyt chętnie zjadane przez psy). Zaleca się podać 25% pokarmu na 30 minut po podaniu rannym insuliny. Następna porcja przypada w szczycie działania insuliny a więc po 6-8h i wtedy należy podać pozostałe 75% pokarmu. W przypadku psów przyzwyczajonych do nocnych posiłków można zastosować 25% śniadanie, 50% obiad i 25% kolacja.

Reżim pokarmowy trzeba ściśle utrzymywać, gdyż zmiana żywienia powoduje skoki cukru we krwi, kwasice metaboliczną i śpiączkę.

Ruch

Trzecią bardzo istotną rzeczą przy kontroli cukrzycy jest stały wydatek energetyczny zwierzęcia a więc zapewnienie stałej aktywności ruchowej. Nadmierny ruch powoduje zwiększone spalanie cukru i może doprowadzić do hipoglikemii, czyli nadmiernego spadku cukru we krwi.


Hipoglikemia u psów

Nadmierny spadek cukru we krwi może spowodować utratę przytomności. Należy ją rozróżnić od tzw. śpiączki cukrzycowej, gdzie utrata przytomności jest spowodowana nadmiarem cukru w krwi.

Objawy hipoglikemii:

• utrata przytomności,
• szybkie narastanie objawów,
• podwyższona temperatura ciała,
• bladość błon śluzowych,
• wzmożone odruchy,
• rozszerzone źrenice,
• reakcja na podanie glukozy lub cukru (zwierze po podaniu glukozy bardzo szybko powraca do przytomności).

Bardzo istotne jest, aby właściciel był przygotowany na taki stan i zawsze miał przy sobie kilka kostek cukru. W takich sytuacjach należy podać doustnie cukier w kostkach lub roztwór cukru uważając, aby pies się nie zachłysnął. Absolutnie nie podawać czekolady!

Śpiączka cukrzycowa u psów

Objawy śpiączki cukrzycowej:

• objawy narastają powoli,
• obniżona temperatura ciała,
• osłabienie odruchów,
• błony śluzowe nastrzykane i suche,
• charakterystyczny zapach acetonu z jamy ustnej świadczący o kwasicy,
• źrenice prawidłowe,
• brak reakcji na podanie glukozy czy cukru (podanie glukozy nie zaszkodzi zwierzęciu).

Niezwykle istotna przy cukrzycy jest stabilizacja hormonalna samicy. W związku z tym, że absolutnym przeciwwskazaniem jest stosowanie antykoncepcji hormonalnej, pozostaje sterylizacja chirurgiczna. Bez tego zabiegu możemy zapomnieć o jakiejkolwiek kontroli cukru we krwi mimo stosowania insuliny.


                 
              Zespół chwiejności u psów
  Zespół chwiejności u psów (kręgozmyk szyjny) jest przypadłością występującą stosunkowo rzadko i dotyczy przede wszystkim psów dużych ras jak dog niemiecki czy doberman. Zespół chwiejności jest chorobą neurologiczną powstającą w wyniku ucisku tylnej części szyjnego odcinka rdzenia kręgowego.

Przyczyny choroby są nieznane, przyjmuje się, że wpływ ma szybkie tempo wzrostu zwierzęcia, nieprawidłowe żywienie, czynniki genetyczne oraz urazy kręgosłupa szyjnego. Powstające zaburzenia neurologiczne są wynikiem ucisk na rdzeń kręgowy w odcinku C5 – C7, którego przyczyną są przede wszystkim deformacje kręgów, zmiany patologiczne krążków międzykręgowych lub struktur więzadłowych kręgosłupa. Mogą być one wynikiem wad wrodzonych lub nabytych uszkodzeń.

Główne objawy to rozchwianie chodu i problemy z koordynacją ruchową, które często uważane są przez właścicieli za typowe zachowania szczenięcia, przez co do weterynarza zwierzę trafia dopiero w ostrym stadium choroby. U dorosłych psów objawy chwiejności często mylone są z chorobą zwyrodnieniową stawów. Częstym objawem są niedowłady przednich łap, których początkowym objawem są zaburzenia czucia. Pomimo, że choroba najczęściej dotyka dogi niemieckie i dobermany, odnotowano przypadki zachorowań także u innych ras: bernardynów, bobtaili, dalmatyńczyków, bokserów, labrador retriverów, samojedów, wyżłów weimarskich, owczarków niemieckich, rottweilerów oraz bassetów. Objawy u dogów niemieckich ujawniają się w wieku 3-18 miesięcy (dominują wady wrodzone), u dobermanów objawy ujawniają się w wieku 4 – 10 lat (dominują wady nabyte). Choroba częściej dotyka samce niż samice. W większości przypadków początkowe objawy choroby są niezauważalne. Właściciela niepokoją problemy ze wstawaniem, częste przewracanie się, problemy z koordynacją ruchową, osowiałość i brak chęci do zabaw. Pies często przyjmuje postawę ze zwieszoną głową, ograniczając jej ruchy. Podstawą postawienia trafnej diagnozy jest badanie neurologiczne (badanie odruchów), jak również badanie RTG odcinka szyjnego kręgosłupa, zalecane jest również badanie mielograficzne. Najczęściej stosuje się leczenie zachowawcze lub operacyjne. Choroba wykryta we wczesnym stadium daje znaczne szanse na całkowite wyleczenie zwierzęcia.


                                                      zdrowe zęby psa


Psy karmione suchą karmą mają z reguły mniejsze kłopoty z kamieniem nazębnym, gdyż gryząc kulki czy granulki karmy, także ścierają sobie jego zaczątki. Psy karmione "naturalnie" spożywają z reguły miękki pokarm, nieczyszczący zębów. Warto pamiętać, że skłonność do odkładania się kamienia nazębnego jest związana nie tylko z dietą psa, ale i z czynnikami genetycznymi, takimi jak skład chemiczny śliny. Powoduje to między innymi trudność w określaniu tempa narastania kamienia - niektóre psy bez wielu zabiegów mają zęby olśniewająco białe do późnej starości, inne borykają się z kamieniem przez całe życie.

Jeśli jednak, mimo wszelkich starań, pojawi się na zębach naszego pupila brudnobrązowy nalot (najpierw przy dziąsłach i od wewnętrznej, położonej bliżej języka stronie zębów), to trzeba zabrać się za jego usunięcie. Należy wtedy zgłosić się do weterynarza, który w narkozie oczyści zęby przy pomocy ultradźwięków. Kamień nazębny jest najczęstszą przyczyną chorób przyzębia, powodując stany zapalne dziąseł, a dziąseł w skrajnych przypadkach może prowadzić do utraty zębów.


                                                       ENOSTOZA

Młodzieńcze zapalenie kości (enostoza) występuje przede wszystkim u owczarków niemieckich, znacznie rzadziej u innych dużych ras jak rottweiler, golden retriver, labrador czy dog niemiecki. Choroba polega na powstaniu stanów zapalnych w jamach szpikowych kości, co powoduje ich częściową degenerację. Przyczyny choroby nie są do końca poznane. Objawy choroby pojawiają się między 6 a 18 miesiącem życia. Schorzenie dotyczy wyłącznie kości kończyn – przede wszystkim kości długich, kości ramiennej, udowej, kości przedramienia (k. łokciowa, k. promieniowa) i podudzia (k. piszczelowa). U niektórych psów zdarza się, że enostoza współistnieje z dysplazją stawu łokciowego czy osteochondrozy stawu ramiennego, co utrudnia diagnozę. Podstawowym objawem choroby jest silna, nagle pojawiająca się kulawizna jednej lub kilku kończyn, niezwiązana z żadnym urazem. Zwykle trwa kilka dni, naprzemiennie na poszczególnych kończynach, czasami może utrzymywać się nawet kilka miesięcy. Inne objawy, które mogą pojawić się w trakcie to osowiałość, gorączka oraz brak apetytu, na skutek rozwijającego się stanu zapalnego i silnej bolesności. Ponieważ przyczyny choroby nie są do końca znane, chorobę leczy się objawowo przy pomocy leków przeciwzapalnych i przeciwbólowych.